Phetchaburi (Thai: เพชรบุรี, spreek uit [pʰét.t͡ɕʰā.bū.rīː]) or Phet Buri (spreek uit [pʰét bū.rīː]) is een van de westelijke provincies (changwat) van Thailand. Naburige provincies zijn (van noord, kloksgewijs) Ratchaburi, Samut Songkhram, en Prachuap Khiri Khan. In het westen grenst Petchaburi aan Tanintharyi Divisie van Myanmar. In Phetchaburi ligt het Kaeng Krachan National Park.

Phetchaburi ligt aan het noordelijke einde van het Maleisisch Schiereiland, met de Golf van Thailand in het oosten en de Tanaosi bergketen in het westen, die tegens de grens vormt met Myanmar. De provincie is tamelijke vlak, behalve deze bergketen. Het Kaeng Krachan National Park is met een oppervlakte van 3,000 km² het grootste nationale park van Thailand. Het beslaat de helft van de provincie. Het park beschermt het voornamelijk tropische regenwoud in de bergen aan de grens met Myanmar, maar ook het Kaeng Krachan Reservoir ligt in het park. Het bosareaal vormt met 3.562 km² 57,7% van het totaal van de provincie. De enige belangrijke rivier is de Phetchaburi Rivier.

Phetchaburi was bekend onder de naam “Pipeli” (พลิพลี), of “Pribpri” (พริบพรี), het was een van de zuidelijke koninkrijkjes in de Thaise geschiedenis, zoals Tambralinga. De naam wordt voor het eerst vermeld in de memoires van De la Louère’s tijdens de regering van koning Narai in het midden van de Ayutthayaanse periode.

Het provinciale zegel toont het Kaho Wang paleis op de achtergrond. Op de voorgrond liggen rijstvelden, met twee kokosnootpalmen aan weerszijden. Dit symboliseert de belangrijkste oogsten van de provincie.

De provinciale boom is de Eugenia cumini. Thai mahseer (Tor tambroides) is de provinciale vis, omdat dit een smakelijke vis is die vroeger in de Petchaburi Rivier zwom.

De kustlijn van Phetchaburi ligt aan de Golf van Thailand, in het gebied van Pak Thale vindt u zoutpannen, moddervlaktes, mangrovewouden en zandverstuivingen. Het wordt beschouwd als het belangrijkste vogelobservatiegebied van Thailand. Het gebied van 123 hectare huist trekvogels en overwinterende vogels, en veel permanent verblijvende vogelsoorten. Meer dan 7.000 verschillende soorten vogels zijn hier waargenomen. De economische ontwikkeling van de moddervlaktes heeft grote negatieve invloed op dit ecosysteem.

De provincie is verdeeld in acht districten (amphoe), die onderverdeeld zijn in 93 subdistricten (tambons) en 681 dorpen (mubans).

Per 26 November 2019 zijn er: een Phetchaburi Provinciale Administratie Organisatie (ongkan borihan suan changwat) en 15 gemeentelijke (thesaban) gebieden in de provincie. Phetchaburi en Cha-am de status van stad (thesaban mueang). Er zijn 13 subdistrict gemeentes (thesaban tambon). De niet-gemeentelijke gebieden worden bestuurd door 69 Subdistrict Administratieve Organisaties – SAO (ongkan borihan suan tambon).

De provincie Phetchaburi is een belangrijke zoutproducent. In 2011 werd in 9.880 rai zout gewonnen door 137 families. De suikerpalm is de belangrijkste boom in de provincie, die de meeste suikerpalmen van het land heeft. De productie van palmsuiker is een specialiteit van het Ban Lat District. Deze suiker is een essentieel ingrediënt van veel Thaise desserts zoals Khanom mo kaeng. De bijnaam van de provincie is de “stad van desserts”.

Toerisme speelt een grote rol in de economie van de provincie. Door kusterosie zakte Petchaburi van de vierde naar de zes plaats van meest bezochte bestemmingen in Thailand.

Met een lange geschiedenis heeft Phetchaburi haar eigen stijl in handwerken ontwikkeld. Deze stijl is bekend onder de naam “Phet School”. Voorbeeld van deze stijl ziet u in het weven van bananenbladeren. Traditioneel werden ze gebruikt om crematoria te decoreren tijdens crematieplechtigheden en Thais lakwerk.

Phetchaburi heeft veel unieke gerechten, zoals:

• Khanom mo kaeng: kokosnoten met eieren custard. Dit gerecht is uniek voor de provincie, en het meest geliefde souvenir om mee naar huis te nemen.
• Khao chae: Dit betekend letterlijk: ‘geweekte rijst’.Een vorm van traditioneel koken, gebaseerd op de Mon keuken.
• Kaeng lok: authentieke kerrie van de provincie. Tegenwoordig tamelijk zeldzaam, maar een paar restaurants bereiden het nog steeds. De naam betekend “namaak kerrie” omdat in dit gerecht geen chillies gebruikt worden, zoals gebruikelijk in kerries.